Eeuwen van Calvinisme en democratie, hebben ons het vermogen tot heldenverering ontnomen. In Nederland is iedereen gelijk, tutoyeert Ali B Balkenende en wie per ongeluk succesvol is, krijgt eenmalig applaus maar niet te lang. Dafne Schippers kreeg de gouden medaille nog niet omgehangen of haar management stond klaar om onze heldin te profileren als nuchtere Nederlandse. Heel Nederland geniet van haar ‘heel gewoon gebleven’-uitspraken als: ‘Rutte belde net toen ik urine in flesjes deed’ en ’Wist niet dat ik 60.000 dollar had gewonnen, ik blijf lekker in m’n Polo’tje rijden.

Nederlanders vallen niet in katzwijm voor hun helden. We genieten, maar adoreren met mate. En blijven op onze hoede. Want wie té succesvol is, is een uitslover. Wie te rijk is een opschepper. Wie te slim is een nerd. En wie te mooi is, een gladjakker. Het liefst kijken we dan ook naar de underdog. Kanslozen die met handicaps, armoede en obstakels toch boven komen drijven. Dafne, Max en David (van Goliath) laten ons zien dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn.

Maar nog liever kijken we naar antihelden. Comedians weten al bij hun debuut dat er zonder gebrek niet wordt gelachen. Zonder Almelo’s accent, bril met jampotglazen of hazelip geen volle zalen. De domineeszoon Seth Gaaikema leed aan onberispelijkheid. En Annet Malherbe was voor haar maagverkleining dubbel zo geestig. Ook voor de reclamemaker geldt ‘klein gebrek, geen bezwaar’. De ex-miljonair van Telfort bijvoorbeeld. De verstekeling in de Mediamarkt. De klungels van Albert-Heijn, Plus en Jumbo. Nederland houdt van imperfectie, zoveel is duidelijk.

Nederland adoreert haar antihelden. Ze vormen een comfortabel contrast met ons eigen leven, dat er ineens een stuk beter uitzien. Naast de piemel van Plus hoef je even niet op je tenen te lopen. Ze zijn onze redding, onze Prozac. Hoog tijd dus om de grootste antiheld eens in het zonnetje te zetten. Met een trofee, biografie en standbeeld. De Antiheld 2015 gaat op een voetstuk. Maar blijft natuurlijk wel in een Polo’tje rijden.